Mensen die ons goed kennen, weten dat wij uitdagingen niet altijd uit de weg gaan. 2017 is een jaar waarin een grote uitdaging op onze weg werd gebracht.
Maar 2017 is ook een jaar van uitersten. We hebben de kans gekregen om hier in Glejbjerg samen op een kalverbedrijf te werken, maar daaraan voorafgaand is er in de eerste helft van het jaar ook veel verdriet en teleurstelling en uiteindelijk, naar de mens gesproken, een afsluiting geweest. Vanaf 2012 lopen we al in het ziekenhuis in verband met onze kinderwens, we zijn begonnen in Meppel, toen we in Holten woonden, gingen we naar het Deventer ziekenhuis, helaas beide zonder succes, heel veel hormonen zijn door mijn lijf gegaan, maar hebben hun werk niet kunnen doen. En toen we weer terug waren in Willemsoord hebben we besloten om het in de Tjongerschans nog te proberen. Wat is er een moeite voor ons gedaan daar, niets was teveel over het algemeen, en daar hebben we dan ook meerdere IUI- pogingen gehad. Niet elke cyclus eindigde met een IUI, maar het is toch een aantal keren wél gelukt. Daar zijn we dankbaar voor en het gaf ons weer moed, maar helaas, alle keren zijn mislukt. Dat gaf veel verdriet, deed veel pijn en hakte er steeds dieper in. Toen ik het op een gegeven moment niet meer trok, het hele leven 1 grote hormoon- achtbaan leek, kregen we een gesprek met onze lieve, meelevende gynaecologe. Zij gaf eerlijk toe dat ze zich als team al zorgen om ons maakten. En dat het waarschijnlijk beter zou zijn om naar Isala over te stappen, daar zijn ze nog meer gespecialiseerd en konden we eventueel kiezen voor ivf. *boem* Dat kwam hard binnen.
We besloten om het even tijd te geven om te landen, en eerst maar eens te genieten van onze vakantie naar Scandinavië. Om daarna te beslissen óf we voor Zwolle wilden gaan, of dat we het boek "Kinderwens" dicht zouden doen, en net als een dagboek, een slotje erop om het af te sluiten. Omdat het naar de mens gesproken vrijwel onmogelijk is dat ik, zonder medische hulp, zwanger zal raken.
Die vakantie begon met het 3 uur stilstaan in de file, waardoor ons hele Deense avontuur begon zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, daar zal ik dan nu niet verder over doorgaan 😉
We hebben in die vakantie besloten dat het inderdaad beter was om aan de rem van de hormoon- achtbaan te trekken, en proberen ons erbij neer te leggen. Het erbij neerleggen valt niet mee, het stormde nog regelmatig diep van binnen, maar deze stormen worden ook minder heftig. Mede omdat we zoveel plezier in ons werk hebben en vrijwel elke dag blij zijn met de keuze die we hebben gemaakt.
Natuurlijk zit het ook wel eens tegen, en dan zijn er de beruchte momenten dat je het liefst terug naar Nederland zou gaan. Maar voor je in de auto stapt, of überhaupt je koffers hebt gepakt, overwint het vrije leven, het elke dag samenwerken toch echt wel weer. Goed teken, dacht ik maar ☺
Voor de rest gebeurt hier momenteel niet heel veel, we doen hard ons best de boel op het bedrijf weer netjes te maken, kennismaken met mensen in onze omgeving, enz.
Toch nog maar een paar foto's;
En tot slot wensen we jullie het volgende toe;
May your troubles be less
And your blessing be more
And nothing but happiness
Come trough your door
(Voor diegene die geen Engels kunnen;
Mogen je problemen minder zijn
En je zegeningen meer,
En niets dan geluk
Komen door je deur )
Het Allerbeste toegewenst voor 2018!
Hartelijke groeten
Jasper & Henny
